Η ώρα του φαγητού (του μεσημεριανού, όχι π.χ. του μήλου) είναι από τις αγαπημένες στιγμές μου μέσα στην ημέρα.
Τις στιγμές που πεινάω αηδιαστικά (aka δεν έχω φάει για περισσότερες από τρεις ώρες-τρεις είπα; Πολλά είπα.) μπορώ να γίνω ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο
Είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να του κάνεις δώρο φαγητό
Δεν μου αρέσει να το μοιράζομαι
Μην ακούσω σακουλάκι να ανοίγει.
Μπορώ να λιγουρευτώ και το γιαούρτι που λέει ο λόγος
Κάποτε πίστευα ότι θα μπορούσα να γίνω vegeterian.
Εκτός από γεμάτο στομάχι, νιώθω απέραντή ευχαρίστηση όταν έχω γεμάτο ψυγείο.
Κι ας μην συμβαίνει συχνά (το δεύτερο).
Έχω κάνει κάτι ψιλοαπαράδεκτους συνδυασμούς για τους οποίους ακόμα τρώω δούλεμα. Εννοείται πως έχω μία ελαφριάς μορφής ψύχωση για την σοκολάτα.
Γενικά είμαι ανοιχτός στους πειραματισμούς
Μου αρέσει αυτός που έχω δίπλα μου να τρώει πολύ
Μου αρέσει να “μαγειρεύω”, αλλά το καλύτερο μου είναι να βγαίνω έξω για φαγητό
Μπορώ να εκτιμήσω τόσο το βρώμικο, όσο και το καθαρό φαγητό
Ένα γεύμα θεωρείται λήξαν μόνο αν το ολοκληρώσεις με γλυκό
Πιστεύω πως υπάρχουν γλυκά καλύτερα κι από σεξ
Ε αυτό τώρα, δεν είναι οργασμός; Είναι.
Δεν φωτογραφίζω ΠΟΤΕ το φαγητό μου για να το ανεβάσω στα social media.
Και δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους που έχουν την υπομονή να φωτογραφίσουν ένα μπέργκερ αντί να βυθίσουν κατευθείαν τα δόντια τους μέσα σε αυτό.
Ποτέ δεν θα πάψει να με βασανίζει τo ερώτημα “γιατί να μην μπορούμε να τρώμε ό,τι θέλουμε χωρίς κόστος
Στεναχωριέμαι όταν (ξέρω ότι) τρώω το τελευταίο γεύμα της ημέρας.
Μπορώ να φάω πολύ (πάρα πολύ)
